Analoge fotografie wordt vaak bekeken door een roze bril: de magie van het rolletje, het wachten tijdens het ontwikkelen en natuurlijk de kenmerkende geur van de donkere kamer. Maar wie in de jaren ’80, ’90 of zelfs daarvoor actief fotografeerde, weet dat die romantisering met een korreltje zout genomen mag worden. Rolletjes waren duur, met maximaal 36 opnames, en een verkeerde belichting betekende een verloren beeld. Toch zien we dat, ondanks deze mindere kanten van het vak, vooral jongere fotografen teruggrijpen naar analoog. Niet vanwege het gemak, maar om de beleving, de focus en de vertraging.